กลิ่นแก้ว

    รวยรินกลิ่นแก้วแผ่วโพ้ยโชยมา               ชื่นในอุราหอมดอกแก้วพารำพึง

เผลอครวญหวนคร่ำถึงคราครั้งหนึ่ง                       ถึงคืนวันซึ่งผูกพันตราตรึง ซึ่งอยู่ในฤทัย

            ราตรีแจ่มจันทร์สวรรค์ริมธาร             ดอกแก้วเริ่มบานหอมกรุ่นดวงมาลย์ปานใด

หอมยังแพ้นวลหอมแก้วขวัญใจ                    หอมแก้วครั้งใดหอมแก้วฤทัย เฝ้าโถมไล้ชีวิน

            & ยังเคยพร่ำเพ้อเสมอเลยว่า                   แก้วคือมณีมีค่า ค้นได้มาจากดิน

โอ้จากมาไกลไฉนลืมสิ้น                           แก้วคงน้ำตาร่วงรินเป็นเพชรดินรอพี่

            รวยรินกลิ่มแก้วใช่แล้วแก้วเตือน                ให้ไปเยี่ยเยือนเหมือนผึ้งไม่เลือนมาลี

ขวัญเอยขวัญใจขอให้ผันดี                                   เพราะพี่ทวีรักแก้วมณี โอ้พรุ่งนี้เจอกัน &